Het midden van een sprang bereiken zonder bril leek uit te draaien op een grote mislukking. Ik maakte de ene fout na de andere, omdat ik niet goed kon zien wat ik deed. Uiteindelijk kon ik de boel alleen nog redden door even mijn bril op te zetten om te zien waar de fout zat. Maar te lang de bril op betekende weer pijn, dus dat was ook geen goed idee.
Op deze manier was ik alleen maar bezig mezelf te kwellen en dat was niet wat ik wilde. En dus greep ik naar onorthodoxe methoden om het midden af te werken.
Ik begon een deel van het bobbeltjesgaren, bedoeld voor een volgend stukje sprang, door een deel van het midden te weven. Voor de nog wat grotere gaten gebruikte ik gehaakte ‘blaadjesslingers’ die ik nog op voorraad had liggen.
Aan de linkerkant, waar ik had gewerkt met dikke koorden, kon ik nog wel op een normale manier het midden bereiken.
Nu bedenken hoe ik de andere sprang wil afwerken en of ik nog wel een nieuwe sprang wil opzetten, zolang de bril niet op kan. Misschien moet ik afstappen van het idee dat het gordijn alleen of voornamelijk in sprang wordt gemaakt en wat meer gaan combineren met andere technieken die ik wel zonder problemen kan doen…
Of het gordijn nog even laten rusten, in afwachting van andere tijden.
Over twee weken, 17 november, is het Verhalenavond. Ik ga dan vertellen over mijn reis naar mezelf, een reis voorbij de zelfkwelling. En ik ga die avond ook een belangrijke volgende stap op mijn pad onthullen. Kom je ook luisteren?
Reactie plaatsen
Reacties