Op Verhalenavond heb ik over mijn kamerscherm met dierportretten verteld. Deze dierportretten markeren aan de ene kant het beginpunt van mijn reis naar mezelf, terwijl ze aan de andere kant laten zien waarnaar ik op weg ben.
Ik vertelde zo onder andere over de terriër in mezelf:
Met ijzeren discipline doe ik meer dan ik zou moeten doen. Gefixeerd op mijn doel negeer ik alle vermoeidheid.
Ik ben als een terriër die zich ergens in vastbijt en dan niet van ophouden weet.
Maar de andere kant van de terriër, waarnaar ik op weg ben is deze:
Als ik mijn terriër de baas ben is hij mijn grootste kracht.
Ik kan doorgaan waar anderen opgeven.
Zonder de kracht van de terriër zou het me nooit gelukt zijn om alles wat er in het Vertelmuseum te zien is te maken,
want ik ben er wel meer dan tien jaar mee bezig geweest.
Behalve de terriër heb ik ook een slang in me (die zich in allerlei bochten kan wringen om aardig te worden gevonden, maar die ook al kronkelend zijn eigen weg weet te vinden) en nog veel meer dieren, allemaal met een lastige en mooie kwaliteit.
Bovenaan op het kamerscherm borduurde ik:
‘Ongezonde patronen en overtuigingen zijn in de plaats gekomen van mijn ik’. En ook: ‘Ik ben onvrij zolang mijn dierlijke eigenschappen mij bepalen, maar ik ben vrij als ik daarmee kan spelen’.
Dat is dus het doel van mijn reis naar mezelf: ongezonde patronen en overtuigingen omvormen, zodat ik in staat ben om te spelen met mijn kwaliteiten. En eerlijk gezegd dacht ik daarmee al aardig op weg te zijn. Maar toen kreeg ik gordelroos en herinnerde ik me iets dat tegen me is gezegd in een eerdere periode met veel pijn, iets dat me altijd is bijgebleven en een soort richtingwijzer voor me werd: “Het heeft misschien geen zin, maar jij moet proberen het een zin te geven.” In 2011 begon ik die zin te vinden in het verwerken van mijn verleden via kunst. En nu, zoveel jaren later, stelde ik mezelf opnieuw de vraag waar ik stond op mijn weg naar mezelf. Had ik al bereikt wat ik wilde bereiken, was ik al helemaal vrij van mijn ongezonde patronen en overtuigingen en kon ik al vrijuit spelen met mijn kwaliteiten?
Het eerlijke antwoord was nee. Ik ben wel goed op weg, maar ik ben er nog niet helemaal. Nog steeds giert de adrenaline me af en toe door mijn lijf en nu, nu ik gordelroos had, gingen mijn zenuwen in alle hevigheid tekeer als gierzwaluwen die luid krijsend door de lucht scheren. Frappant, want dit beeld van de gierzwaluwen had ik jaren geleden al ontdekt:
Ik blijf proberen om te voldoen aan de verwachtingen van anderen en de hoge eisen die ik aan mezelf stel. Ook al giert de adrenaline door mijn lijf en gaan mijn zenuwen tekeer als gierzwaluwen die luid krijsend door de lucht scheren.
Dit beeld klopte deels nog steeds. Ik zag dat ik nog steeds af en toe bezig ben om te voldoen aan de verwachtingen van anderen en de hoge eisen van mezelf…
En dat wil ik niet meer. Het is tijd om mezelf nu helemaal te accepteren met de dingen die ik leuk vind van mezelf, maar ook met de dingen die ik minder leuk vind en misschien graag anders zou willen. Het is tijd om helemaal JA te zeggen tegen mezelf en ook volledig ja te zeggen tegen wat ik hier op aarde wil doen.
Hoe ik dat ga doen, daarover vertel ik volgende week vrijdag meer op mijn blog.
Hieronder nog het meer positieve beeld van de gierzwaluwen: Bewegen, op tijd afstand nemen en wisselen van perspectief scheppen ruimte en vrijheid.
Reactie plaatsen
Reacties