In mijn vorige blog beschreef ik hoe de gierzwaluwen me hebben geholpen een besluit te nemen: ik wil mezelf volledig accepteren en volmondig ja kunnen zeggen tegen mezelf en wat ik hier op aarde kom doen.
Maar hoe doe je dat op zo’n manier dat je het je voor altijd zult herinneren? Ik bedacht dat ik hiervoor een ceremonie wilde. Maar welke ceremonie dan? Uiteindelijk kon ik maar één ceremonie bedenken die me hiervoor het meest geschikt leek, namelijk een huwelijksceremonie!
Ik wil dus trouwen met mezelf. Hoe dit er precies uit gaat zien wordt nog wel duidelijk,maar ik ben in elk geval al begonnen aan het maken van mijn trouwjurk.
Dat maken van die trouwjurk is nog een hele klus, maar het langzame proces van het maken voelt al als een deel van de ceremonie, want ik ben heel bewust bezig met wat ik wil.
Betekent dit dat ik straks ‘eindelijk klaar ben’ met het werken aan mezelf? Nee, er is altijd nog wel iets om te leren, iets dat beter kan. Maar perfect zijn is niet langer meer de voorwaarde waaraan moet zijn voldaan voor ik van mezelf kan houden en volledig ja kan zeggen tegen wie ik ben en waar ik voor sta.
Reactie plaatsen
Reacties